Volkomen onverwacht kwam er een Amerikaanse vrouw binnen op het Beltanefeest van gisteravond. Ze werd in een rolstoel naar binnen gereden door haar man, die met haar mee was gekomen om te zien wat het vieren van een jaarfeest inhield.
Zijn vrouw was een indrukwekkende verschijning van meer dan 70 jaar oud, met veel sieraden en lang grijs haar. Zij was de eerste pagan/heks die hij ooit had ontmoet, vertelde ze. En wij waren de eerste Nederheksen die zij in de twee jaar dat ze in Nederland woonde had ontmoet. Vol blijdschap en dankbaarheid stortte ze zich in het feestgedruis, iedereen aansprekend die maar de moeite nam om Engels te praten.
Houd de wet in ere
“I am so happy to be here!” zei ze gelijk toen ze me aansprak. “I had called another group, but they were very cold and…” ze drukt met haar vinger haar neus omhoog en kijkt uit de hoogte op me neer. Aha, ik begrijp haar gelijk; autoritair.
Met mijn gebrekkige Engels probeer ik haar te zeggen dat ik het jammer vind dat er zelfs in deze levenswijze zoveel haat en nijd is. Is één van de ‘heksenwetten’ niet dat je iedereen accepteert, ongeacht hun huidskleur, gewoonten, eigenschappen en/of religie? En dan nog… is het niet vreemd dat er zoveel strijd is binnen je eigen stroming? Dat de ene groep het licht niet in de ogen gunt van de andere groep? Dat de een de ander voor charlatan uitmaakt terwijl ze beiden hetzelfde doen?
“It’s a shame,” zegt ze. “We can learn so much from each other!”
En dat is zo waar… En wij kunnen zoveel van haar leren! In één zucht vertelt ze dat ze alles heeft achtergelaten voor haar Nederlandse liefde. Dat ze het jammer vindt dat ze haar drie covens heeft moeten achterlaten in Amerika, en dat ze nu veel minder contact heeft met haar vriend Raymond Buckland en vriendin Phyllis Curott. Ik sta haar met open mond aan te gapen… Dat zo’n ‘grote’ vrouw hier bij ons in een klein buurthuisje in Utrecht staat en ons zo dankbaar is dat ze zelfs een fles zelfgemaakte paardenbloemenwijn heeft meegenomen om rond te laten gaan na de ceremonie. Dat vond ik toch wel heel bijzonder.
Stuur liefde naar elkaar
Even later staan we met een hele groep op de parkeerplaats rond de vuurkorf. Het vuur knettert en knispert en laat de avond met haar vlammen nog donkerder lijken. We staan in twee cirkels om de korf en hebben net tegen elkaar in om het vuur gedanst en gezongen. Plotseling stopt iedereen en neemt Mario, de hogepriester, het woord: “Laten we allemaal stilstaan bij het leed in de wereld. Laten we allemaal wat energie sturen opdat iedereen wat meer liefde naar elkaar zal zenden. Opdat iedereen wat vriendelijker met elkaar om kan gaan. Misschien dat dan de wereld een iets betere plek kan worden, een plek waar mensen elkaar zullen respecteren om wie ze zijn. Of je nu groen, geel, rood, bruin of wit bent. Dat maakt niet uit. Iedereen is gelijk aan elkaar. Onthoud dat! In liefde en licht. Blessed Be”.
Het is een ideaal, maar wel een ideaal dat ik nastreef. In liefde en licht….
