Regelmatig krijg ik de vraag of er wel eens mensen in mijn omgeving zijn geweest die het vreemd vinden dat ik een heks ben of dit afkeuren. Tot de verbazing van de vraagstellers beantwoord ik deze vraag altijd met “nee”. Vanaf mijn veertiende noem ik mijzelf een heks en ik heb daar nooit geheimzinnig over gedaan. Mijn eerste boek dat ik las over wicca kwam, nadat ik het uit had gelezen, gewoon in mijn boekenkast op mijn slaapkamer terecht. Niet onder mijn kussen of in een geheime doos onder mijn bed, maar in een doodgewone boekenkast. En terwijl ik steeds meer geïnteresseerd raakte in moderne hekserij, paganisme en magie, groeide ook mijn verzameling boeken in deze kast.
Hekserij in het geheim
Mijn ouders wisten van deze boeken en mijn moeder kocht later zelf ook enkele heksenboeken. Daarnaast maakte ik op mijn achttiende een persoonlijke website over wicca, die ook gelezen werd door mijn ouders en andere familieleden en vrienden. Zij vonden waar ik me mee bezighield niet vreemd, maar voornamelijk interessant! Toch hoor ik soms andere verhalen, die me doen bedenken dat ik eigenlijk best geluk heb gehad. Verhalen van heksen die nog thuis wonen en in het geheim heksencafés en andere groepen bezoeken en die boeken over spirituele en paganistische onderwerpen in de bibliotheek lezen of ergens verstoppen.

Vragen per e-mail
Via mijn websites krijg ik bijna wekelijks een e-mail met de vraag “hoe vertel ik mijn ouders dat ik een heks ben?”. Het vervelende hier is dat men op steeds vroegere leeftijd de interesse voor hekserij ontwikkelt en dat veel kinderen en pubers te vroeg het diepe in willen springen. Met als gevolg dat zij er na enige tijd achter komen dat hekserij helemaal niet zo spannend is als zij dachten. Veel jonge mensen raken hierdoor op hekserij ‘uitgekeken’, het wordt saai. Maar natuurlijk zijn er ook jongeren die serieus geïnteresseerd zijn en die zich over een jaar of tien waarschijnlijk nog steeds heks noemen. Ik kan het weten. Uit een e-mail kun je echter niet meteen opmaken wat de beweegredenen van de schrijver zijn om het heksenpad te kiezen en hoe serieus zij ermee bezig zijn. Daarom is het steeds weer moeilijk om die vraag te beantwoorden. Ik geef altijd maar enkele tips of praktijkvoorbeelden, waarna ze zelf kunnen kijken of zij hier iets mee kunnen doen.
Geen schaamte betekent vrijheid
Ik vraag me, iedere keer als ik zo’n e-mail krijg, weer af waarom het zo moeilijk is voor die jonge heksen om hun ouders te vertellen waar ze mee bezig zijn. Is dit echt omdat die ouders hun kinderen altijd duidelijk hebben gemaakt dat ze niets van hekserij of andere magische praktijken willen weten? Of is het omdat deze beginnende jeugdige heksen zelf het idee hebben dat hekserij een geheimzinnig pad moet zijn?
Misschien is het omdat de mensen in mijn omgeving nooit moeilijk hebben gedaan over het feit dat ik een heks ben, maar ik heb altijd veel moeite gehad met die geheimzinnigheid rond hekserij. Wicca/hekserij is een levenswijze die gebaseerd is op de natuur, liefde en respect. Waarom zouden we ons hiervoor schamen?