Ik zat in de kring bij Juf Meekma, een lieve oude vrouw die haast met pensioen ging en onze kleuterjuf was. Compleet met grijs haar, knotje, bloemetjesjurk en platte leren schoenen keek ze vriendelijk de kring rond waar 25 wiebelende kleuters hard zaten na te denken over de vraag die ze ons zojuist had gesteld: wat wil je later worden?
Al snel schoten er een paar vingers de lucht in. Sommigen konden niet wachten en riepen alvast voor hun beurt dat ze brandweerman, zuster of piloot wilden worden. Toen ik de beurt kreeg om te vertellen wat ik later wilde worden, twijfelde ik nog steeds. Het voelde als een onmogelijke taak om nu, slechts vier jaren oud, al te bepalen wat ik als ‘groot mens’ zou worden. Hoe kon ik dat weten? Maar ik wist wel wat ik het liefste wilde: net zo wijs worden als mijn moeder en als de juf. En dus was mijn antwoord vanaf toen dat ik juf wilde worden.
Na de basisschool en middelbare school ging ik naar de IPABO, waar ik het vak van leerkracht leerde en mijn beste en meest dierbare vriendin ontmoette. Waar ik leerde om te spreken voor publiek, waar ik mijn creativiteit leerde ontwikkelen, waar ik leerde dat ‘juf’ zijn alleen leuk was als je kennis mocht doorgeven waar je zelf vol passie over bent en waar de toehoorders ook vol passie over zijn. En dus stopte ik met school, omdat ik het voor de klas staan eigenlijk niet leuk vond. De droom die ik ooit had dat ik juf zou zijn leek ten einde.
Maar het lot had gesproken. Mijn droom bleef. Het weten ook. En nu ben ik toch een juf, een leerkracht, lerares, een kennisdeler. Ik draag mijn kennis over aan zij die dat willen krijgen. In lessen, cursussen, sibbes, workshops, lezingen en nog veel meer. DANKBAAR is het woord dat mij laat gloeien als ik denk aan hoe mijn leven is gelopen, als ik denk aan de warme glimlach van de juf die mij aanmoedigde in de toekomst te kijken, als ik denk aan zij die bij me komen om te krijgen en te delen, en zo samen de toekomstdroom waarmaken van mijn vierjarige ik.
