“Zou jij pijn lijden voor de goden?” werd mij laatst gevraagd. Ik begreep de vraag eerst niet. Hoe bedoelde hij ‘pijn lijden voor de goden’? Na wat navragen bleek dat de vraagsteller er nogal aparte ideeën op nahield wat betreft offers brengen. Letterlijke offers, zoals bloed, pijn en desnoods zijn leven. De offers werden hem gevraagd door de goden zelf, aldus de vraagsteller. Hij kreeg af en toe een opdracht door, die hij dan ten uitvoer bracht. Altijd afgesloten door een offer van hemzelf aan de goden. De ene keer is dat een druppel bloed, dan weer een traan, maar soms ook zijn allermooiste boek, of iets dat hem dierbaar is. Hij heeft het er allemaal voor over.

Het hoeft niet zo extreem
Dit klinkt mij toch erg extreem in de oren. Ik breng graag offers als uiting van mijn dank maar sommige dingen gaan me toch écht veel te ver. Zo ook mensen die inderdaad net als in oude tijden een dier slachten in hun huis om dat te offeren…
Op het moment dat iemand zegt dergelijke ‘opdrachten’ te krijgen, gaan er bij mij allerlei alarmbellen af. Het horen van allerlei stemmen die je opdrachten geven hoort bij het ziektebeeld van schizofrenie en heeft niks, maar dan ook niks, met hekserij of wicca te maken. De godin zegt in haar Charge : “Nor do I demand sacrifice, for behold I am the Mother of All Living, and my love is poured out upon the earth.”. Het in brengen van dergelijke offers in haar opdracht is naar mijn mening dus volledig tegen de geest van de hekserij. Dat betekent niet dat je geen offers mag brengen, niemand zal je verbieden dat te doen. Zij eist het echter niet van je, nooit!
En daarin kun je zover gaan als je wilt, altijd natuurlijk binnen “An it harm none, do what you will”.