Laatst schreef iemand mij: “Als ik kijk naar jou dan voel ik mij heel veel minder heks dan jou. Jij draagt van die mooie heksenjurken en bent er zoveel mee bezig.” Nu vond ik het al bezwarend om te lezen dat iemand zich met mij vergelijkt. Waarom zou je jezelf vergelijken met anderen? Het is de aard van de mens, helaas. Kijken naar anderen is gemakkelijker dan kijken naar jezelf, maar het probleem met vergelijken is dat men daarbij vaak de neiging heeft om zichzelf als mindere neer te zetten, vooral de positieve en betere kanten van die ander te zien en de negatieve en mindere kanten van zichzelf. Daar ben ik me van bewust en daarom ben ik ook van mening dat vergelijken met anderen ongezond is. Bovendien heb ik niet bepaald het doorsnee heksenleven…
Het nomadenleven van mijn ouders
Mijn ouders waren hippies met een droom, creatieve ideeën en drang om te reizen en een verschil in de wereld te maken. Na hun bruiloft pakten ze hun meest dierbare spullen in en namen het vliegtuig naar Israël om daar een nieuw leven op te bouwen. Daar woonden ze in een Kibbutz (een soort commune), maar na enkele jaren kwam de oorlog zo dichtbij dat in Israël een gezin beginnen te gevaarlijk werd.
Eenmaal terug in Nederland was niets meer hetzelfde en wilden ze zo snel mogelijk weer weg, reizen! Ze kochten een oude Volkswagenbus en daarmee trokken ze Europa door, van kustplaats naar kustplaats. Niet omdat ze van zon en strand hielden, maar in het hoogseizoen waren er in alle kustplaatsen braderieën en markten waar ze hun handgemaakte sieraden en leerwerk konden verkopen. Zo voorzagen ze in hun levensbehoeften. Ze sliepen in de bus en zagen veel van de wereld. Maar een nomadisch bestaan was zwaar en moeilijk, het was elke dag weer de vraag waar ze zouden blijven en hoe ze hun bestaan konden bekostigen.
Na geruime tijd rondgetrokken te hebben werd hen in Italië een huis aangeboden. Het was een mooi en genereus aanbod! Weliswaar zaten er ook haken en ogen aan, maar het betekende dat ze een stabieler leven konden opbouwen en dus namen ze het aan. Niet veel later werden mijn tweelingzus en ik geboren. Italië zit nog altijd in mijn hart. We hebben er vier jaar gewoond voor we weer terug naar Nederland gingen, terug naar het land van onze ouders.
Natuurlijk leven
Onze opvoeding was er een waarin we liefde voor het leven, openheid naar de mensen om ons heen en liefde voor de natuur meekregen. Als kind was ik het er niet altijd mee eens als we alwéér gingen wandelen en mijn moeder elk plantje aanwees en van elk vogeltje de naam wist. (“Gaan we nu weer verder? Je hebt toch al tien foto’s van bloemen.”) Achteraf ben ik blij met de kennis van de natuur die we als vanzelfsprekend meekregen.
We hebben thuis geen bewuste heksenopvoeding gekregen (mijn ouders waren en zijn geen heksen), maar de lessen in de opvoeding herken ik in wat ik de waarde van hekserij vind; de eenheid voelen met alles en iedereen om je heen, de eerbied voor de natuur, het dienende naar de mensheid. Zelfs de betekenis van mijn voornaam is ‘dienster’. Heel lang vond ik dat denigrerend klinken en was ik het daar vooral niet mee eens! Toch begin ik steeds meer te beseffen dat in die betekenis waarheid zit, want als heks heb je immers een helpende functie. Je helpt anderen met je kennis. Althans, ik wel!
Heksenkinderen
Toen mijn oudste twee kinderen klein waren was er geen twijfel over mogelijk: mijn kinderen zouden niet worden opgevoed met hekserij! Hun vader heeft daar niets mee. Toch krijgen ze van alles mee over hekserij, omdat ik hun moeder ben en heks ben. Inmiddels zijn we gescheiden en sindsdien heeft hekserij steeds meer plek gekregen in mijn leven. Mijn huis ademt hekserij uit, ikzelf ben er nog veel opener in dan ik al was, ik begeleid groepen, organiseer activiteiten… Je kunt er niet omheen en de kinderen ook niet. Maar alsnog voed ik hen niet bewust op met hekserij, ik geef hen geen les. Of toch wel?
We vieren samen maanfeesten, ze helpen mee met het altaar veranderen als de seizoenen wisselen, ik vertel verhalen over mythen en sagen, we vieren samen de jaarfeesten en toen mijn dochter zeven werd hebben we een ritueel gedaan waarin ze werd verwelkomd in de volgende fase van haar leven. Met Rune (mijn jongste zoon) zal dat anders zijn, hij heeft ouders die beide heks zijn. Zowel bij zijn vader thuis als bij mij thuis kun je niet om de hekserij heen. Maar hoe een paganistische opvoeding eruit ziet weet ik niet. Dat is iets dat zich vanzelf zal ontwikkelen.
Ik wil mijn kinderen ook niets opleggen. Als ik merk dat zij zich er niet prettig bij voelen, zullen we hen er niet meer bewust bij betrekken, bijvoorbeeld. Maar tot nu toe zijn ze blije heksenkinderen die vrágen wanneer we weer een heksenfeest gaan vieren en maanmelk drinken. En ik ben een blije heksenmoeder, die dikwijls terugdenkt aan de momenten vroeger toen we met mijn ouders wandelingen maakten in nabij gelegen natuurgebieden. Die herinneringen koester ik, en ik hoop dat mijn kinderen dat later ook doen met de herinneringen die we nu samen maken.
