Reïncarnatie, zo heet dat als je gelooft dat mensen na hun dood opnieuw worden geboren. Dat betekent dus dat dit niet je eerste leven is en dat je verschillende vorige levens hebt gehad. In veel oude culturen werd al over reïncarnatie gesproken. Bij de Egyptenaren, de Kelten, de Indianen, de Indiërs, Tibetanen… Van de bestaande religies zijn het vooral de hindoes en de Tibetanen die reïncarnatie nog steeds een grote plek toekennen in hun religie.
Wat is reïncarnatie?
Reïncarnatie heeft te maken met het astrale lichaam. We stammen allemaal af van die ene goddelijke bron aan energie en maken soms de keuze om naar de aarde te gaan om geboren te worden, om te leren en wijsheid te vergaren. Dat is wijsheid over het leven, over ontberingen, moeilijkheden, keuzes en het stoffelijk leven. Het astrale lichaam daalt af naar de aarde om geboren te worden en zich zo één leven lang te verbinden aan het stoffelijk lichaam. Aldus een boek dat ik lange tijd geleden heb gelezen. Of er leven na de dood is en of je meerdere keren geleefd hebt is een grote vraag die niemand met zekerheid kan beantwoorden. Zelf ben ik van mening dat je inderdaad meerdere keren leeft. Ik heb al vaak in meditaties situaties gezien en meegemaakt waarvan ik zeker weet dat het blikken op een vorig leven zijn geweest. Bovendien zijn er van over de hele wereld heel veel mensen die ervaringen en herinneringen hebben uit een vorig leven.
Zo is er een verhaal bekend van twee zusjes in Engeland die in 1957 verongelukten door een auto-ongeluk. Ruim een jaar later werd in hetzelfde gezin een meisjestweeling geboren. Een van de twee meisjes had een wit streepje op haar lichaam op dezelfde plek als waar haar verongelukte zus door het ongeluk een diepe snee had gehad. Het andere meisje had een moedervlek op exact dezelfde plek als waar het andere verongelukte zusje een moedervlek had. Toen ze een jaar of drie waren was het overduidelijk dat zij een reïncarnatie waren van de twee overleden zusjes doordat ze af en toe het ongeluk speelden, exact zoals het gegaan was, doordat ze de poppen van de zusjes nog precies bij naam konden noemen, doordat ze precies het oude huis konden aanwijzen waar ze eerder hadden toen ze nog hun zusjes waren, etc. Zulke verhalen komen vaker voor, maar de meeste mensen kunnen zich pas iets van een vorig leven herinneren door een geleide meditatie te doen of door middel van hypnose.
Lijken op jezelf
Opmerkelijk is dat er de laatste jaren steeds meer gevallen opduiken van mensen die fysiek lijken op zichzelf in het vorige leven . Dit is logisch omdat veel mensen die nu leven een vorig leven hadden na pakweg de helft van de negentiende eeuw, toen de fotografie tot stand kwam. De kans wordt nu steeds groter dat iemand die zich zijn vorig leven herinnert ook een foto van ‘zichzelf’ kan terugvinden.
Mijn hele leven al heb ik ervaringen die hiermee verband houden. Zo had ik als kind vaak uittredingen. Tijdens mijn slaap zweefde ik boven mijn lichaam. Soms ging ik het huis uit en zweefde ik rond boven het grasveld bij ons huis, maar heel ver van mijn lichaam durfde ik niet te gaan. Ik had vaak dromen die later uitkwamen, wist vooraf te voorspellen dat mensen doodgingen of wat er de volgende dag in de krant zou staan. Kinderen zijn ontvankelijker voor dit soort boodschappen en zodoende is het dan ook niet verwonderlijk dat het vooral heel jonge kinderen zijn die zich spontaan kun vorige leven kunnen herinneren.
Een kijkje in het verleden
Zelf kan ik het me nu niet meer bewust en spontaan herinneren, maar toen ik eens door te pendelen had uitgezocht dat mijn tweelingzus en ik elkaar kenden van een vorig leven waarin we ook zusjes waren die waren verongelukt door een auto-ongeluk rond het eind van de negentiende eeuw en dat we Linda en Lotte hadden geheten zei mijn moeder: “Linda en Lotte? Zo noemden jullie je poppen vroeger!”. Dat waren wij al lang weer vergeten.
Tijdens een regressiehypnose belande ik op een heuvel in het oude Griekenland. Ik had een witte jurk aan en lang blond haar. Ik zat er met een steen te spelen toen ik werd geroepen door een vriendin. Ik liep weer op mijn blote voeten terug het gebouw in waar ik blijkbaar vlak naast had gezeten. Op het plein waarop ik uitkwam toen ik door de grote openstaande deuren liep waren nog meer mensen. Grote brede trappen op alle vier de hoeken van het binnenplein werden geflankeerd door twee oudere vrouwen in een rood met witte jurk die de naar boven lopende vrouwen zegenden met olie. Er waren alleen maar vrouwen. Ik was een meisje nog. Hooguit zestien. Ayne werd ik genoemd. De plek waar ik was heette Petri.
Ik vond het heel moeilijk om tijdens de regressie niet alleen mijn ervaringen te beschrijven maar tegelijkertijd me een naam te moeten herinneren. Dat was heel zwaar. Ik zag het voor me, hoorde de naam ook, maar om het dan te verwoorden… Ayne is wat ik ervan heb gemaakt. De naam was veel langer, maar wat het precies was weet ik niet meer. “Pa… lo… Petri”, kon ik met moeite uitspreken toen me werd gevraagd naar de naam van de stad of het gebouw waarin ik me bevond. Mijn mond wilde haast niet meewerken en voelde heel zwaar. Later heb ik nog online gezocht naar een stad in Griekenland met de naam Palopetri en vond een klein eilandje dat Pavlopetri wordt genoemd. Op Wikipedia wordt erover gezegd: Pavlopetri (Grieks: Παυλοπέτρι) is een stad die volledig onder water ligt ten zuidwesten van de kust van Laconië, en wordt beschouwd als de oudste stad ter wereld. Ik had van het bestaan van die stad nooit eerder gehoord.
Een hele stoet mensen ging naar binnen. Ik liep door de deur en kwam bij een grote brede trap uit die naar boven leidde naar een plat dak waar alle andere vrouwen stonden. Het was stil en iedereen keek over de zee uit. Onderaan de heuvel zag ik een haven met boten. Op zee voeren ook boten. Hout, met witte zeilen die afstaken tegen de donker wordende hemel waar de zon in zee begon te zakken. Het werd stil op het dak. Iedereen keek naar de ondergaande zon. Er speelde iemand op een trom en midden op het dak stond een grote vuurschaal waar een vuur in brandde. Het duurde niet lang voordat de zon helemaal was gezakt. Al die tijd werd er getrommeld en werd er gemediteerd door iedereen die op het dak stond. Sommige vrouwen neurieden een melodie. Ik deed mee. Het voelde goed en resoneerde door mijn hele lijf. Pas toen de zon de zee raakte werd er hardop gezongen, steeds feller totdat de zon weg was. Men draaide zich massaal om voor een begroeting aan de maan. Men kende dit ritueel, had hier eerder gestaan. Op alle vier de andere hoeken van het kolossale complex zag ik ook vuren branden met vrouwen eromheen. Het was midzomer. Daarna loste het beeld zich op en was ik weer terug in het hier en nu.
Herkenning
Vorige levens. Het is iets bijzonders en iets moois. Het kan een toevoeging zijn of volledig onbekend blijven. Zelf ben ik blij dat ik af en toe een beeld krijg uit een vorig leven. Dat ik weet waar ik iemand van (her)ken of leer ik gewoon mezelf weer een beetje beter kennen.
