Vroeger werden mensen vooral begraven; je lichaam werd weer teruggelegd in de schoot van moeder aarde. Met de steeds meer groeiende populatie en de opkomst van ruimtegebrek voor het begraven van onze doden ontstond de trend om te cremeren. De as die overblijft krijg je in een urn mee. Maar tegenwoordig zijn er nog veel meer mogelijkheden!
- Cremeren en de as verstrooien of in een urn begraven
- Begraven en na enige jaren de stoffelijke resten (meestal alleen botten) in een knekelhuis bewaren of alsnog verbranden en al dan niet in een urn begraven
- Laten rotten in de buitenlucht en de resten verbranden of begraven
- In zee of andere wateren “begraven”
- Het lichaam “oplossen” in zuren of juist laten invriezen
- Mummificeren
- De kist in een crypte plaatsen in plaats van in de aarde
Natuurlijk vs ruimtegebrek
Biologisch gezien lijkt het mij natuurlijker om begraven te worden. En dan niet in een kist, maar als prooi voor aaseters. De energie van je lichaam gaat op in de wezens die van je eten, zodat zij kunnen leven. Dat is een kringloop van het leven. Gezien de ruimtetekorten in Nederland zou cremeren en de urn begraven of, liever nog, bijzetten in een urnenwand de voorkeur moeten hebben. Zo kun je veel meer lijken kwijt dan wanneer je iedereen een tuin op z’n buik geeft. Het verstrooien van as is milieuvervuiling en zou verboden moeten worden.
In de oudheid
Als je goed in legenden en verhalen gaat zoeken kom je er echter achter dat beide principes, cremeren en begraven, werden toegepast. Vanuit spiritueel opzicht gaat mijn voorkeur uit naar begraven. Het maakt voor mij het rouwproces makkelijker, terwijl het lichaam wegrot gaat net zo langzaam de geest van de overledene weg uit het dagelijks leven. De herinnering krijgt dan makkelijk de ruimte om te groeien. Er is steeds een graf om naar terug te keren tijdens de rouwperiode, de plaats waar je nog lichamelijk contact hebt met de nabijheid van de geliefde en diens geest, die zich langzaam losmaakt uit het lichaam. Dat is een proces dat tijd nodig heeft, bij een crematie is die tijd er niet en wordt de geest meeverbrand terwijl die nog in het lichaam aanwezig is. Op dat punt moet je het gelijk met de herinnering doen, die nog niet de kans heeft gehad te groeien.
Wat gebeurt er met de overledene zelf?
Dan is er nog de vraag die mensen al eeuwen bezighoudt: wat gebeurt er na de dood? Veel heidenen geloven dat zij uiteindelijk in het Walhalla of het Zomerland komen. Maar zoals de legenden gaan is het Walhalla alleen weggelegd voor degenen die stierven in de strijd. Zij die niet gekozen werden op het slagveld of niet stierven in de strijd komen na de dood bij Hel. Hel moet niet verward worden met de Christelijke hel. De naam van de godin Hel hangt waarschijnlijk meer samen met het oude woord voor verborgen. Wie sterft, komt in de verborgen wereld. Mogelijk een wereld die door nevelen verborgen wordt… In de mist komt de wereld van de doden nader en kan men “spoken” zien.
Maar niets duidt erop dat die verborgen wereld van Hel, die wij dus niet kunnen waarnemen, een hel in Christelijke zin is. Er is niets dat erop duidt dat Hel slecht is. Hel -of Holle- wordt met de kleur wit, de kleur van de dood, in verband gebracht.
De onderwereld
De verborgen wereld, het verborgen rijk der doden, het onbereikbare, waarvan wij niets weten, het versluierde rijk, dat wat achter de nevelen ligt… Dat zal voor velen de bestemming zijn die met het sterven wordt bereikt. Wat daar is, dat weten slechts de gestorvenen, die zo nu en dan uit de verborgen wereld naar onze wereld kunnen reiken… In het duister, in de nevel, in versluiering. De scheiding tussen leven en dood is zeer dun. Zeker nu!
