Lees hier het verhaal over mijn heksenpad. Hoe hekserij in mijn leven kwam, hoe ik in een coven kwam, wat ik er leerde en waarom ik besloot om weer het solitaire pad op te gaan. Hoe traditionele hekserij me begon te trekken en ik besloot om me daarin te verdiepen. Dit is mijn verhaal.
De foto’s bij deze blog werden genomen door een leerling van de fotovakschool, bij het altaar op mijn slaapkamer in het ouderlijk huis. Het altaar was een houten tuinbankje, met een handig plankje eronder waarop ik mijn voorraad kaarsen, tarotkaarten en andere spulletjes kon neerleggen. De sfeer van mijn altaar moest iets Romeins/Italiaans uitstralen omdat ik toen veel werkte met Diana, de Romeinse jachtgodin, maangodin en maagdgodin. Ik kon me toen goed in haar verplaatsen. Als boogschutter van sterrenbeeld en vervend schutter op de handboogschietvereniging en ook nog eens geboren in Italië, was Diana de godin die mij het meest aansprak. Er hing een boog aan de spiegel, er stond een afbeelding van haar op de spiegelrand en ik brandde zodra ik thuis was een kaars op het altaar, uit eerbied voor de kracht die ze me gaf. Elke ochtend en elke avond mediteerde ik bij het altaar en bij haar afbeelding, en ik zorgde steeds voor verse bloemen in de vaas. De meditaties waren niet lang, maar ik verbond me daarin met de zon en de maan, de elementen en de aarde en uiteindelijk ook met mezelf.
Van covenheks naar solitaire heks
In 2004 woonde ik – na anderhalf jaar samengewoond te hebben – weer thuis. Ineens was ik weer solitair. Ineens moest ik na een paar heel intensieve jaren bij een coven weer ervaren en leren hoe het was om alleen en zonder anderen hekserij te beoefenen. Dat was moeilijk, want eigenlijk was ik hooguit anderhalf jaar als solitaire heks aan het leren geweest toen ik in de coven terecht kwam. Dat was een achtbaan van een leerpad waarin ik terecht was gekomen! Omdat ik eigenlijk dagelijks over de vloer kwam bij de hogepriester en hogepriesteres en ook dagelijks contact had met andere covenleden, leerde ik in korte tijd leerde zó gigantisch veel! Ik voerde al heel snel heel heftige rituelen uit en kreeg al na een half jaar mijn eerstegraads inwijding. De tweedegraads inwijding volgde ook binnen een jaar daarna.
Ik leerde om groepsrituelen uit te voeren, om rituelen voor anderen uit te voeren, assisteerde bij huiszuiveringen, bij interviews, ging mee naar lezingen, gáf lezingen, stond op beurzen, leerde om een eigen groep op te richten, covenlessen te schrijven… Ik mediteerde veel en het leven fonkelde van magie! Tot mijn relatie met een van de covenleden eindigde en ik besloot dat ik als nieuwste lid van de groep hem zijn plek gunde. Ik keerde terug naar mijn ouderlijk huis en was weer alleen…
Solitair is zoveel meer dan alleen!
De eerste maanden waren zwaar. Alleen hekserij uitvoeren voelde zó totaal anders! Zoveel lichter na alle heftige en zware covenrituelen. Zoveel moeilijker, zonder begeleiding en sturing van anderen. Zoveel simpeler omdat ik nu enkel met mezelf te maken had. En uiteindelijk begreep ik het: solitaire hekserij is alleenwerk, is zelfkennis vergaren, eigen keuzes maken en op zoek gaan naar je eigen waarde, en eigenwaarde! Ineens begon er een zoektocht naar mijn eigen vermogens. Ik was lang een covenheks geweest, maar wie was ik zélf als heks?
Later zag ik in dat die zoektocht helemaal synchroon liep met de tweede graad waar ik toen nog in zat. Bij de tweede graad keer je in jezelf en ga je op zoek naar je eigen schaduwzijde. En dat heb ik geweten! In die tijd begon ik Lunadea.nl, zodat ik mijn gedachten kon verwoorden. Ik begon me steeds meer te richten op natuurmagie en traditionele hekserij en vond daarin de hekserij die ik steeds al had gezocht en begon het pad te belopen dat ik nu nog steeds doe.
Diana als godin nam een stap terug toen ik een paar jaar later zwanger raakte van mijn dochter en eerste kind, maar nog steeds als ik de nieuwe maansikkel zie, zie ik daarin haar boog.
